niedziela, 24 grudnia 2017

Wesołych Świąt!

Od Autorki:
Po raz czwarty zapraszam Was na świąteczną opowieść. Tym razem będzie to historia o ogromnej sile drzemiącej w Nocy Bożego Narodzenia. Sile, która zmienia serca i dokonuje niemożliwego.
Miłej lektury!
~ Insa

Rozejm

 

8 grudnia 1914 r., Belgia, okolice Ypres

– Panie oficerze!
– Słucham, żołnierzu.
– Telegram do pana...
– Hmm... proszę mi to pokazać. Spocznij.
– Tak jest, panie oficerze.
Share:

wtorek, 31 października 2017

Cień Amorionu #32

Droga Scathach,
Żałuję, że nie mogę powiedzieć Ci tego wszystkiego osobiście. Boję się jednak, że ci, którzy chcieliby wykorzystać moją wiedzę, znajdą mnie tu przed Tobą. Uznałem, że najbezpieczniej dla Ciebie będzie, jeśli nie będą mieli okazji spróbować zmusić mnie do podzielenia się z nimi tą wiedzą. Zawsze byłaś ode mnie silniejsza, więc wiem, że zrozumiesz.
Share:

środa, 20 września 2017

Cień Amorionu #31

Ciemność.
Chłód.
Bezczas.
Zawieszona w mroku, w pustce, bezbronna. Nagle, bardziej wyczuwając niż rejestrując zmysłami, zdaje sobie sprawę, że coś krąży wokół niej. Kwintesencja otaczającego ją mroku, ciemność gęstsza od najczarniejszej nocy.
Cień.
Share:

piątek, 18 sierpnia 2017

Cień Amorionu #30

– Oszalałaś.
Scathach skrzywiła się.
– To jedyne wyjście, wiesz o tym. – odparła, patrząc na Yvrina. Przez całą noc w jej głowie powstawał zarys planu, a teraz chodziła niespokojnie po izbie. Mimo wcześniejszych sprzeciwów marynarza, uparła się, by wstać. Siły wciąż jednak miała nadwątlone i czuła, że minie jeszcze dużo czasu, zanim odzyska pełną sprawność. Tymczasem Yvrin obserwował ją uważnie, siedząc na łóżku. Scathach widziała lekkie napięcie jego mięśni, świadczące o tym, że w każdej chwili jest gotów zerwać się i ją podtrzymać.
Share:

czwartek, 27 lipca 2017

Cień Amorionu #29

Kiedy się obudziła, na zewnątrz było już ciemno, a w małej izbie panował głęboki półmrok. Uniosła się lekko na łokciach, by ustalić, co wyrwało ją ze snu. Wtedy usłyszała cichy chrobot przy drzwiach. Usiadła i wpatrywała się w nie z sercem bijącym nieco mocniej niż zwykle. Uspokój się, głupia, zrugała się w myślach. To na pewno Yvrin. Nie mogła jednak nic poradzić na to, że jej ciało odruchowo przygotowało się do walki lub ucieczki.
Share:

wtorek, 9 maja 2017

Drabble: "Mont Blanc"


Mam wrażenie, że moje płuca lada moment zostaną rozerwane na strzępy. Każdy oddech to wołanie o litość. Ból szarpie nieznośnie, w głowie wiruje. Wydaje mi się, czy nie czuję palców? Grube rękawice z początku pomagały, ale teraz nie chronią mnie przed lodowatym zimnem i chłoszczącym wiatrem.
Już niedaleko.
Przystaję na moment, chociaż boję się, że potem nie będę w stanie ruszyć. Oddech. Znowu idę, najpierw powoli, ale bliskość celu dodaje mi sił...
Już, wreszcie jestem, i nagle nie liczy się już nic, ani ból, ani zmęczenie, ani zimno. Tylko ja i niebo nade mną.
Ja.
Posąg człowieka na posągu świata.

Pamięci Juliusza Słowackiego
~ I.C. 


_____
Obraz:  Caspar David Friedrich, Der Wanderer über dem Nebelmeer
Źródło: wikipedia
Share:

wtorek, 21 lutego 2017

Cień Amorionu #28

– Kapitanie...
Głos Yvrina rozległ się tuż za drzwiami kajuty. Zapewne mężczyzna zaczepił dowódcę w korytarzyku przybudówki.
– Yvrinie.
– Dopływamy już do Elakki, więc uznałem, że najwyższy czas...
– Chyba wiem, o co chodzi. Nie masz jednak wobec mnie żadnych zobowiązań, więc nie musisz mi się tłumaczyć. Choć przyznam, że ciężko będzie znaleźć godnego ciebie zastępcę...
Zastępcę? Co on kombinuje?, pomyślała Scathach, unosząc się lekko z koi, by lepiej słyszeć.
Share:

niedziela, 8 stycznia 2017

Cień Amorionu #27

Yvrin najwyraźniej dostrzegł nagłą zmianę na jej twarzy, bo zmarszczył brwi w wyrazie niezrozumienia. Zapewne złożył to jednak na karb jej niedawnych przejść, bo chwilę później na jego twarz wrócił wyraz troski.
– Scathach? Dobrze się czujesz? – spytał. Wojowniczka opanowała się natychmiast. Nie czas na to, zrugała się w myślach.
Share:

sobota, 24 grudnia 2016

Wesołych Świąt!

Od Autorki:
Zapraszam na trzecią już odsłonę świątecznych opowieści. Tym razem postanowiłam wrócić ad fontes. Historia Zbawienia rozpoczyna się w Betlejem. Pozwólcie, że na chwilę Was tam zabiorę...


Cicha noc

 

To była cicha noc.
Spokojna.
Beniamin podniósł się ze swojego miejsca, zerknął w stronę stada. Było coś dziwnego w tym spokoju. Ciarki na plecach podpowiadały mu, że coś się wydarzy. A może już się zdarzyło?
Przeliczył swoje owce i nieco uspokojony opadł z powrotem na kamień. Roztarł nieco ramiona, próbując się rozgrzać. Tu, na pastwiskach, noce były zimne.
Zagwizdał umówiony sygnał. Wiedział, że w zasięgu słuchu jest jeszcze trzech pasterzy, podobnie jak on strzegących nocą zwierząt. Przez chwilę nasłuchiwał w napięciu.
Jeden gwizd.
Drugi.
Beniamin czekał w napięciu, ale trzeciego nie usłyszał. Wedle jego przypuszczeń, powinien należeć do Jonatana. Może zasnął?
Zasypianie podczas nocnej straży nie było zbyt dobrym pomysłem, dlatego lekko zaniepokojony Beniamin, rzucając po raz ostatni okiem na własne owce, podniósł leżącą obok sakwę i ruszył w stronę, z której spodziewał się trzeciego gwizdu. Szybko okazało się, że nie on jeden zmartwił się nieznaną przyczyną milczenia Jonatana. Kiedy był już na tyle blisko, że widział jego stado, spostrzegł nadchodzące z różnych stron dwie sylwetki.
- Ezdraszu! Danielu! - zawołał na tyle głośno, by zwrócić na siebie uwagę pozostałej dwójki, i zamachał ręką. Spotkali się nieopodal stada Jonatana.
- Czy któryś z was wie, gdzie się zatrzymał Jonatan? - spytał Ezdrasz, rozglądając się za towarzyszem.
- Mówił coś o drzewie figowym - przypomniał sobie Beniamin. Natychmiast spojrzeli dookoła, próbując odgadnąć, gdzie mógł spocząć nieobecny. Zważywszy, że jego stado w najlepsze pasło się zaraz obok, musiał wybrać miejsce gdzieś blisko... - Tam! - zawołał po chwili Beniamin, wskazując na ciemny kształt drzewa, wznoszący się nad pastwiskiem. Pasterze natychmiast podążyli w tym kierunku, a choć nie rozmawiali, krążyło między nimi niewypowiedziane pytanie: co się stało z Jonatanem?
Ich towarzysz rzeczywiście znajdował się pod drzewem wypatrzonym przez Beniamina. Powiedzieć, że spał, byłoby minięciem się z prawdą. Jonatan zapadł w dziwny stan jakby gorączki, rzucając się w różne strony z błędnym wyrazem twarzy.
- Jonatanie! - krzyknął Beniamin, wraz z Ezdraszem natychmiast klękając przy śniącym pasterzu. Potrząsnął go za ramię, chcąc wydobyć go z otchłani koszmaru, jednak bezskutecznie.
- Nie... Odejdź! Kim jesteś... Precz! Precz! Nie znam cię... - mamrotał przez sen Jonatan. Beniamin wymienił zaniepokojone spojrzenie z Ezdraszem. Raz jeszcze spróbował obudzić towarzysza, tym razem klepiąc go energicznie po twarzy.
- Spełniło się! - wykrzyknął niespodziewanie Jonatan, otwierając oczy i siadając gwałtownie.
- Co takiego? Co się stało? - Daniel, do tej pory obserwujący zajście z pewnej odległości, widząc przebudzenie towarzysza, również przykucnął obok.
- Nie wiem... - odparł Jonatan, spoglądając po nich z mieszaniną strachu i zagubienia. - Chyba miałem... Sen. Nie pamiętam - wydukał, najwyraźniej niezdolny do powiedzenia czegoś więcej.
Beniamin już otwierał usta, by powiedzieć przyjacielowi, w jakim stanie zastali go przed chwilą, gdy nagle na całym pastwisku zrobiło się jasno jak w dzień. W tym samym momencie obok nich pojawiła się tajemnicza postać. Mężczyzna zdawał się promieniować światłością, roztaczał wokół siebie aurę potęgi i mocy...
Beniamin nie był w stanie się poruszyć. Sparaliżowany strachem, patrzył na boską istotę, czując, jakby żołądek ściskały mu lodowate kleszcze. Chciał odwrócić wzrok, porażony pięknem i chwałą przybysza, a jednocześnie pragnął w nieskończoność napawać oczy jego widokiem. Anioł Pański, przemknęło mu przez głowę, ale nie śmiał się odezwać.
- Nie bójcie się! - rzekł czystym głosem boski posłaniec, unosząc dłoń w kojącym geście. - Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. - Zupełnie porażony tym, co usłyszał, Beniamin czekał w napięciu na dalsze słowa Anioła. Dlaczego oznajmia to właśnie im? Po czym mają poznać Mesjasza? W to, że posłaniec mówi prawdę, pasterz nie wątpił ani przez chwilę. Wystarczyło na niego spojrzeć. - A to będzie znakiem dla was: znajdziecie Niemowlę owinięte w pieluszki i leżące w żłobie.*
Po tych słowach wokół Anioła pojawiło się mnóstwo innych postaci, a do uszu Beniamina dotarł niebiański chór głosów.
Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania!*
Śpiew wciąż zdawał się rozbrzmiewać mu w głowie, gdy zastępy świetlistych postaci uniosły się ku niebu i zniknęły równie nagle, jak się pojawiły.
Zapadła cisza.
- Szatan... Zły... - wyszeptał po dłuższej chwili przerażony Jonatan.
- Co ty, zgłupiałeś? Przecież to był Anioł! - zbeształ go Ezdrasz.
- Nie ten... W moim śnie... Przypomniałem sobie... To był Zły. Mówił, żebym natychmiast uciekał, bo zbliża się sąd nad światem... Że spełniły się proroctwa...
- Chciał cię przekabacić! Anioł powiedział, że przychodzi Mesjasz, Zbawiciel!
Jonatan pokiwał głową.
- Dobrze, żeście mnie obudzili...
Znowu zrobiło się cicho, gdy wszyscy czterej rozmyślali nad anielskim poselstwem.
- Pójdźmy tam - powiedział w końcu Beniamin, patrząc na towarzyszy.
- Gdzie? - spytał zdezorientowany Daniel.
- Do miasta Dawida. Do Betlejem. To niedaleko, a Anioł mówił, że Niemowlę będzie położone w żłobie. Musiało narodzić się w jednej z grot przylegających do pastwiska od strony miasta...
- Ale nasze owce...! - zaoponował niezbyt przekonująco Ezdrasz.
- Ezdraszu, narodził się Zbawiciel! A nam powiedział o tym sam Anioł Pański, mimo że jesteśmy tylko pasterzami... Musimy iść i oddać Mu chwałę.
Pozostali czuli to samo, co Beniamin, więc natychmiast zgodzili się z nim i wszyscy czterej ruszyli w kierunku miasta. Zapomnieli o obowiązkach, o stadach, nawet o towarzyszącym im do niedawna strachu. Im bliżej Betlejem się znajdowali, tym większą nadzieję mieli w sercach. Nadzieję ujrzenia Mesjasza.
Zbawiciela.


* Łk 2, 10-12 oraz Łk 2, 14. Przekład wg Biblii Tysiąclecia.



____________
🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄🎄
Kochani!

Po raz kolejny mam przyjemność podzielić się z Wami
Radością Bożego Narodzenia.
Mam nadzieję, że podobnie jak ja,
oczekujecie nadchodzących Świąt z nadzieją i niecierpliwością.

Życzę Wam, aby w Wasze serca, podobnie jak w serca pasterzy,
wlały się otucha i spokój.
Życzę Wam, abyście usłyszeli głos wołający:
"Nie bójcie się!"
i doświadczyli prawdziwości imienia Emmanuel.
Życzę Wam również, aby te Święta były czasem pełnym wzajemnej miłości,
która sprawi, że opłaci się wysiłek włożony w przygotowania.

Błogosławionych Świąt!

Insa






Share:

niedziela, 13 listopada 2016

Cień Amorionu #26

Głosy. Głosy w ciemności.
- Fizycznie jest już gotowa na szkolenie.
- Gotowa...?
Pierwszy należy do jednego z tamtych... Ludzi w kapturach. Drugiego nie zna.
- Przeprowadziliśmy wszystkie rytuały. Niedługo mieliśmy zacząć...
- Dobrze już, dobrze. To wasza sprawa. Kiedy mogę je zabrać?
Share: