Cień Amorionu #12

Maska nie drgnęła ani odrobinę.

Spokojnie patrzyła, jak czarodziej jest wprowadzany do pokoju, w silnym uścisku dłoni strażników. Czarne fale włosów opadały mu bezładnie na twarz, wyraźnie odcinając się od jasnej cery. Ze szczupłej sylwetki przebijało wyczerpanie i ból.

Nie poczuła nic.

Napotkała pełne smutku spojrzenie jego szarych oczu. Przez chwilę spokojnie przyglądała się zmaganiom czarodzieja ze strażnikami i kajdanami. Doszła do wniosku, że to właśnie one są antymagiczną barierą, o której wspominał jej wtedy starzec... Przeniosła wzrok na Dharna, a maska uniosła brew w niemym zdziwieniu.

Ten uśmiechnął się paskudnie, widocznie nie mogąc powstrzymać ogarniającej go satysfakcji.

- Dam ci wybór, Cieniu. Wciąż liczę, że obejdzie się bez przemocy... Decyduj. Możesz zgodzić się na moje warunki, zacząć dla mnie pracować. Wtedy on - tu wskazał na Lokiego, który posłał  mu dość nieprzyjemne spojrzenie. Nathaniel niczego nie dostrzegł, wpatrzony w Scathach. - przeżyje, cały i zdrowy wróci do swojego domu w Arrakin. Możesz odrzucić propozycję i już teraz zacząć się żegnać. Byle szybko, bo nie będę czekał w nieskończoność - skończył spokojnie, po czym skrzyżował ręce na piersi w oczekiwaniu.

Scathach milczała. Podczas "przemówienia" na maskę jej twarzy wpływał doskonale kontrolowany wyraz uprzejmego zdziwienia. Kiedy Dharn skończył, przez chwilę udawała, że zbiera myśli. W rzeczywistości raz jeszcze powstrzymała próbujące znaleźć ujście uczucia, wypełniła umysł chłodem pustki.

Zrób wszystko, żeby nie wiedział, że ma nad tobą jakąkolwiek władzę.

Była gotowa.

- Więc... Mam rozumieć, że to jest ultimatum? Moja wolność, albo jego życie? - spytała maska, lekko unosząc kącik ust w szyderczym półuśmiechu.

Dharn pokiwał tylko głową, patrząc na nią z mieszaniną uprzejmego zainteresowania i niecierpliwości.

Wojowniczka jeszcze przez chwilę odwzajemniała to spojrzenie, po czym roześmiała się cicho. Z każdym skurczem mięśni jej ciało przeszywały spazmy bólu, ale nie zważała na to, konsekwentnie wydobywając z gardła odgłosy wesołości.

- Nie myśl, że żartuję, Cieniu - powiedział Dharn, patrząc na nią z politowaniem. - Jeśli sądzisz, że się zawaham... - urwał, zauważając widocznie, że jego słowa nie robią na niej wrażenia.

W końcu ucichła, wciąż jednak utrzymując na ustach szyderczy grymas.

- Niestety... Obawiam się, że to nie wystarczy, żeby mnie przekonać - odezwała się, patrząc na niego pogardliwie. Nieco zbiło go to z tropu, ale zakłopotanie zaraz zniknęło. Skinął dłonią na jednego ze strażników, a ten bez wahania zamachnął się pięścią i wymierzył Lokiemu szybki cios w brzuch. Ten zgiął się odrobinę, ale nawet nie jęknął, choć uderzenie wyglądało na silne. Kolejne skinięcie Nathaniela i drugi ze strażników uniósł pięść. Cios trafił w okolice żeber, a Scathach usłyszała nieprzyjemny chrzęst.

- Nic z tego, Dharn - powiedziała powoli, odwracając wzrok od bitego czarodzieja.

- Czyli odmawiasz?

- Nie jestem dzieckiem. Nie płaczę, kiedy ktoś odbierze mi zabawkę - odparła, a maska uśmiechnęła się nieprzyjemnie. Tym razem nie spojrzała na czarodzieja, zimny wzrok utkwiła w brązowych oczach Nathaniela.

- Wiesz, że go zabiję, Cieniu.

- Wiem.

- I mimo to odmawiasz?

- Już mówiłam. To nie wystarczy, żeby mnie przekonać - wzruszyła ramionami. Pustka, pustka, pustka. Chłód ciemności. Nic więcej.

Dharn zamilkł, ale widziała, że z trudem hamuje gniew i rozczarowanie.

- Nie obchodzi cię jego życie? - spytał wreszcie powoli. Uniósł dłoń, a pięści strażników, niczym rączki marionetek w ręku lalkarza, znieruchomiały. Loki słaniał się na nogach, chociaż wciąż nie usłyszała z jego strony najcichszego nawet jęku bólu.

- Czemu miałoby obchodzić? - spytała maska wbrew wszystkiemu, wpatrując się beznamiętnie w sylwetkę czarodzieja, w jego posiniaczoną i opuchniętą twarz, w szare oczy, w których nie dostrzegała, nie chciała dostrzegać niedowierzania. - Nie będę poświęcać się dla kogoś, kto jest dla mnie nikim - kłamała dalej głosem wypranym z emocji.

Pustka.

Pustka.

Pustka.

- Idź po mistrza Eriana - odezwał się po dłuższej chwili Dharn, a jeden ze strażników bez słowa wyszedł z pokoju. Nathaniel wpatrywał się w nią w ciszy, wyraźnie zamyślony.

Nie czekali długo. Wkrótce ponownie rozległy się kroki, a do pokoju wkroczył strażnik... W towarzystwie znajomego starca.

- Mistrzu... Obawiam się, że pomyliłem się w ocenie naszego gościa - odezwał się Nathaniel, skinąwszy głowę w stronę siedzącej nieruchomo wojowniczki. - Bądź łaskaw zniwelować wynikające z takiego obrotu sprawy... Niekorzyści.

Zadziwiające, w jak piękne słowa można ubrać wyrok śmierci... Maska ani drgnęła, kiedy nazwany Erianem skinął głową Dharnowi i spojrzał przelotnie w jej stronę. Zdawało jej się, czy w ciemnych oczach starca dostrzegła obietnicę?

- To twoja ostatnia szansa, Cieniu - zwrócił się do niej Dharn. - Jesteś pewna, że chcesz patrzeć na jego śmierć?

Maska przewróciła oczami.

- Oczywiście, że nie. Czemu miałabym chcieć? - W oczach Dharna pojawiła się lekka konsternacja. - Och, pytasz czy mam zamiar jednak dać się sprzedać w zamian za jego życie? - zaśmiała się maska głosem Scathach. - Nie, nie mam.

Nathaniel zmierzył ją zamyślonym spojrzeniem.

- Pozbądź się go - machnął ręką w stronę starca. Ten wyciągnął z niesionego w dłoniach wąskiego pudełeczka jakiś podłużny przedmiot. Wyglądał jak fiolka, ale z jednej strony zakończony był niewielkim tłoczkiem, a z drugiej długą igłą.

Strażnicy, widząc to, natychmiast zareagowali, jak zwykle sprawiając wrażenie, że robili to już setki razy. Przytrzymali czarodzieja w mocniejszym uścisku. Jeden z nich podciągnął mu rękaw koszuli, odsłaniając zakuty nadgarstek i bladą skórę przedramienia.

Loki napiął mięśnie w ostatniej próbie uwolnienia się, szarpnął ręką. Strażnicy bez słowa wzmocnili uścisk, uniemożliwiając mu jakikolwiek ruch. Erian zbliżył się do czarodzieja, dziwną fiolkę zwracając igłą w stronę jego ramienia.

Pustka.

Pustka.

Pustka.

Tego strachu nie ma.

Nie istnieje.

I w jego oczach też nie ma strachu.

Maska patrzyła, jak igła dotyka jasnej skóry Lokiego, jak powoli przebija się głębiej, zanurzając w ciele. Starzec zawahał się na moment, obejrzał w stronę Nathaniela. Ten skinął głową nagląco, zniecierpliwiony. Erian nacisnął na tłok, a wypełniający fiolkę płyn zaczął znikać...

Loki krzyknął. Maska ani drgnęła, chociaż w jego głosie pobrzmiewało niewyobrażalne cierpienie. Czarodziej zbladł i zacisnął szczękę. Nawet z tej odległości widziała, że zaczęły drżeć mu palce.

W końcu płyn zniknął w całości. Erian cofnął się, igłę wraz z fiolką schował z powrotem do pudełka. Maska nie odrywała jednak spokojnego wzroku od czarnowłosego czarodzieja, wpatrywała się w niego z wyrazem lekkiego żalu, jakby umierał teraz przed nią pies, a nie... A nie właśnie on.

Pokaż mu, że nie ma nad tobą władzy.

Cokolwiek się stanie.

Usłyszała, jak oddech Lokiego przyspieszył, a z gardła wydobył się przytłumiony jęk. Nieprzytrzymywany już przez strażników czarodziej osunął się na posadzkę. Z początku podpierał się dłońmi na klęczkach, ale mięśnie najwyraźniej odmówiły mu posłuszeństwa, bo chwilę potem już leżał. Jego ciałem wstrząsały dreszcze, mięśnie dygotały. Na lewym przedramieniu, tym, w którym Erian zatopił igłę, dostrzegła ciemny ślad, rozprzestrzeniający się wzdłuż linii żył aż do łokcia i znikający pod ubraniem.

Nie chciała patrzeć... Nie chciała, ale maska bezlitośnie utkwiła wzrok w cierpiącym, nie pozwalając jej się odwrócić. I widziała, widziała jak jego pierś unosi się spazmatycznie w ostatniej walce o oddech, jak pięść zaciska się bezwiednie w próbie pokonania bólu. Widziała jego szare oczy, wypełnione już nie strachem, ale rezygnacją.

Loki umierał.

A ona wciąż miała w sobie tylko pustkę.

W końcu, kiedy już myślała, że będzie tak cierpiał w nieskończoność, jego powieki opadły, a ciało znieruchomiało. Zapadła głucha cisza.

Czy świat nie powinien się skończyć?

- Zabierzcie go - Niemal drgnęła, słysząc beznamiętny głos Nathaniela. - Mistrzu Erianie... Dziękuję za fatygę. Pan również może odejść.

Strażnicy bez cienia sprzeciwu czy niechęci wykonali polecenie. Nie patrzyła, jak wynosili ciało. Patrzyła na Dharna, prosto w jego brązowe oczy. Kątem oka zarejestrowała tylko, że starzec wymknął się tuż za wartownikami.

Mag wpatrywał się w nią badawczo. Wytrzymała spojrzenie, posyłając mu wraz ze swoim całą obojętność, na jaką jeszcze mogła się zdobyć.

- I co ja mam z tobą zrobić, Cieniu? - spytał cicho, najwyraźniej mówiąc do siebie. Maska ani drgnęła, zastygła w wyrazie lekkiej pogardy. Wojowniczka milczała, ostatkiem sił wypełniając myśli pustką.

Strażnicy wrócili, przerywając tę niemą walkę. Dharn rzucił od niechcenia rozkaz i te same ręce, które jeszcze chwilę temu dźwigały martwe ciało Lokiego, chwyciły ją za przedramiona i wyprowadziły z pokoju.

Nie potrafiła przypomnieć sobie niczego z drogi do celi. Usłyszała zatrzaskiwaną kratę i szczęk zamka, a potem oddalające się kroki dwóch osób.

Została sama.

Sama.


<<  #11                                                                                                                          #13  >>