Cień Amorionu #23

- Mira? Scathach?

Stała przed ścianą lasu, z dala od blasku ognisk i rozmów załogi. Nie chciała widzieć na ich twarzach zmieszanej z poczuciem winy ulgi, że to właśnie ona postanowiła pójść. Ona, a nie sąsiad z koi obok, z którym dzielą kajutę od wielu lat. Ona, a nie ich towarzysze do gry w karty. Ona, a nie ich najbliższy przyjaciel. Ona... A nie oni.

Odwróciła się do nadchodzącego Yvrina, nieco zdumiona, że postanowił zwrócić się do niej jej prawdziwym imieniem. Nie obawiała się podsłuchania. Żaden z marynarzy nawet nie zbliżał się do lasu.

- Dlaczego to robisz?

- Ty mi powiedz. - Założyła ręce na piersi, patrząc na niego w nikłym świetle zapadającego zmierzchu. Słońce dawno zniknęło już w morzu, na zachodzie pozostała jedynie pomarańczowo-różowa łuna. Na wchodzie migotały pierwsze gwiazdy.

- Jeśli chcesz w ten sposób odkupić swoje winy, to...

- To tego nie zrobię? Wiem. Nie dlatego chcę iść.

- Więc dlaczego?

Milczała przez chwilę, zastanawiając się nad odpowiedzią.

Bo ona może powiedzieć mi prawdę.

Bo chcę choć na chwilę wrócić do przeszłości.

Bo chcę wiedzieć, co robić.

Bo muszę wiedzieć, gdzie szukać dalej.

Bo przeszłość jest kluczem do przyszłości...

- Bo dawno nie zaglądałam we własną duszę – odpowiedziała w końcu, krzywiąc się lekko.

- Słyszałaś. – Stwierdził nie zapytał, ale mimo to przytaknęła. - Nigdy nie prosiłbym, żebyś to zrobiła, niezależnie od tego, kim... Byłaś wcześniej. - Kim jestem, to chciałeś powiedzieć. Kim wciąż jestem, choć akurat mam małą przerwę...

- Wiem. I, jak mówiłam, nie robię tego dla nich – tu wskazała głową w stronę obozowiska – tylko dla siebie... Szaleństwo to niska cena w zamian za prawdę. Trochę mnie przeceniasz, Yvrinie.

- Nie sądzę.

Nie wiedziała, co odpowiedzieć, więc milczała. Czuła tylko na sobie jego wzrok.

- Nie chciałaś zabijać, prawda? Nie chciałaś tak żyć... - odezwał się po dłuższej chwili. Co miała mu powiedzieć? Że ma rację? Widziała w jego oczach, że ma na to nadzieję. Że chciałby myśleć o niej jako o tragicznej bohaterce, zmuszonej do zabijania za pieniądze, szantażem lub zwykłym zrządzeniem losu zepchniętej na znienawidzoną drogę...

- Nie, nie chciałam – odpowiedziała w końcu zgodnie z prawdą. - Ale mimo to sama wybrałam takie życie – dodała, choć ciężko było jej patrzeć na zawód w jego oczach.

Znowu milczeli przez jakiś czas. Minuty płynęły. Scathach zerknęła na zachód.

Czas ruszać w drogę.

Zrobiła krok w tył, w stronę lasu.

- Poczekaj – wyrzucił z siebie Yvrin. - Zdejmij pierścień. Chciałbym... Chciałbym cię zobaczyć. Tę prawdziwą ciebie. - Uśmiechnął się krzywo.

Usłuchała, zresztą teraz i tak nie miało to znaczenia. Prawdopodobnie oszaleje, zanim wyjdzie z tego lasu. Prawdopodobnie już nigdy nie wróci do normalności. Prawdopodobnie dowie się czegoś, czego nie powinna była wiedzieć.

Ale przecież... Nie miała nic do stracenia.

Już nie.

Tym razem Yvrin nie patrzył na nią jak za pierwszym razem, z mieszaniną szoku i wrogości. Patrzył uważnie, jakby chciał ją dokładnie zapamiętać. Czuła się z tym nieswojo, ale wytrzymała to spojrzenie, pozwalając mu przez dłuższą chwilę wodzić wzrokiem po swojej twarzy.

- Do zobaczenia, Yvrinie – powiedziała w końcu cicho, po czym odwróciła się i weszła do lasu, natychmiast znikając w cieniu między drzewami.

Przez dłuższą chwilę stała bez ruchu, przyzwyczajając wzrok do mroku. Było niemal zupełnie ciemno, ale po pewnym czasie zaczęła rozróżniać niewyraźne kształty mniejszych roślin i pionowe linie pni drzew. Kiedy spojrzała w górę, zobaczyła nikłe promienie księżyca, prześwitujące przez grubą warstwę liści. Musiało być blisko pełni.

Ostrożnie ruszyła przed siebie, zawsze najpierw dotykając stopą nierównego podłoża zanim przeniosła na nią ciężar ciała. Nie obawiała się zgubienia kierunku. Skoro trafili na tę przeklętą wyspę nie kiwnąwszy nawet palcem w stronę steru, to teraz wyspa też powinna doprowadzić ją tam, gdzie powinna się znaleźć.

Nagle poczuła na policzku coś mokrego i zimnego. Odruchowo cofnęła się o krok, dobywając rapiera i zasłaniając przed domniemanym przeciwnikiem. Jej serce natychmiast przyśpieszyło, przygotowując się do walki.

Był to jednak tylko liść, którego nie zauważyła, skupiona na próbach niepotknięcia się na nieznanej powierzchni. Odetchnęła głęboko.

- Nie daj się zwariować – szepnęła do siebie i zachciało jej się śmiać z tej niezbyt fortunnej gry słów. Ruszyła dalej, tym razem większą uwagę przykładając również do tego, co wokół. Rapiera jednak nie schowała.

Im głębiej zanurzała się w dziwny las, tym gorętsze i bardziej parne stawało się powietrze w nim. W końcu ciężko już było oddychać, a ograniczona widoczność ani trochę nie polepszała nastroju.

Czy ta cała wiedźma musiała wybrać akurat noc?, pomyślała za złością Scathach, pomagając sobie mieczem przy przedzieraniu się przez co bardziej uporczywe liściaste przeszkody. Nie uszło jej uwadze, że mimo tak gęstej roślinności nie usłyszała jeszcze żadnego zwierzęcia. W zwykłym lesie nocą aż roiło się wokół od pohukiwań, szelestów, trzasków, niekiedy nawet oddechów. Ten las, nie licząc wszędobylskich roślin, zdawał się być... Martwy.

Nie pomagało to mierzyć upływu czasu. Minuty zlewały się ze sobą, nie pozwalając nawet w przybliżony sposób określić pokonanej odległości. Równie dobrze mogłaby wciąż być na skraju lasu, po obejrzeniu się przez ramię zobaczyć plażę i odwróconego plecami Yvrina...

Siłą niemal powstrzymała się, by tego nie sprawdzić. Uparcie wbiła wzrok w ciemność przed sobą i zacisnęła dłonie w pięści. Nie dać się zwariować, nie dać się zwariować, nie dać...

Krok za krokiem posuwała się naprzód, wpadając w jednostajny rytm: sprawdzenie podłoża, krok, odgarnięcie liści, sprawdzenie, krok, odgarnięcie, sprawdzenie, krok... Zapamiętała się w tym tak bardzo, że w końcu przestały jej doskwierać niepokojąca cisza, ciemność, gorące i duszne powietrze.

Gdzieś na skraju świadomości wciąż błąkała się jednak myśl, że w zasadzie nie ma pojęcia, dokąd idzie. A co, jeśli żadna magia tutaj nie działa? Zamiast ku centralnej części wyspy, mogła równie dobrze poruszać się wzdłuż brzegu, w lesie i tak by tego nie dostrzegła... Zatoczy koło i nigdy nie znajdzie tej przeklętej przez bogów Wiedźmy...

Przestań o tym myśleć!, ofuknęła się w duchu. Czuła jednak palącą potrzebę sprawdzenia, czy choćby zbliża się do celu.

Zirytowana, mocniej niż trzeba było cięła rapierem najbliższą roślinę. W rezultacie usłyszała głuche stuknięcie broni o pień.

Pień! Oczywiście!

W nikłym świetle księżyca, który z trudem przeciskał swe promienie przez baldachim liści w górze, przyjrzała się najbliższemu drzewu. Pień miało gładki, a po dotknięciu okazał się dodatkowo śliski, zapewne od wilgotnego powietrza wokół... Do wspinaczki się nie nadawało. Scathach nie zamierzała jednak zrezygnować, i ruszając w dalszą drogę nieco większą uwagę zaczęła przywiązywać do mijanych roślin.

W końcu znalazła wymarzone drzewo. Najwyższe w swoim otoczeniu, porośnięte ciasno tymi podobnymi do lin roślinami, co jakiś czas wypuszczało młode pędy bocznych gałęzi. Niewiele myśląc, schowała swój rapier i zaczęła się wspinać.

Początkowo szło jej to opornie. Palce i stopy ślizgały się na wilgotnych, zielonych łodygach „lin”, a w ciemności ledwo mogła dostrzec nad sobą dogodne do trzymania miejsca. W końcu jednak, podobnie jak wcześniej w marszu, złapała odpowiedni rytm. Starając się nie myśleć o wysokości, wspinała się ku koronie, od czasu do czasu zatrzymując się na stabilniejszych konarach, by złapać oddech. Parne, duszne powietrze z trudem dawało wciągnąć się do płuc i równie niechętnie je opuszczało, zmuszając ją do nierównych, płytkich oddechów. Po dłuższej wspinaczce marynarska koszula nieprzyjemnie lepiła jej się do ciała. W głowie dudniło echo przyspieszonego bicia serca, ogłuszając ją i nieco oszałamiając.

W końcu jednak dobrnęła do najwyższych gałęzi. W ostatnim wysiłku stanęła na jednej z nich, przytrzymując się rosnącej nieco wyżej. Owionął ją świeży podmuch nocnej bryzy. Kiedy ustawiła się dokładnie w kierunku swojego dotychczasowego marszu, zaczęło wiać jej prosto w twarz. Nocna bryza zawsze wieje ze strony lądu... To oznaczało, że wciąż oddala się od morza.

Ucieszona tą myślą rozejrzała się wokół. Otaczało ją morze zieleni. W dzień kolor zapewne olśniewał intensywnością, ale teraz, nocą, zdawał się wyblakły, zużyty. Księżyc – duży, zaledwie dwa lub trzy dni przed pełnią – delikatnie muskał swymi promieniami liście, a te, ze swoją skórzastą powierzchnią jakby stworzoną właśnie w tym celu, skrzyły się w odpowiedzi świetlistym srebrem. Granatowe niebo zasnute było woalami chmur, które rozpraszały blask, rozmywając go i rozświetlając noc.

Gdyby nie okoliczności, zapewne godzinami mogłaby tu stać i wpatrywać się w ten pejzaż, oczekując pierwszych oznak świtu. Teraz jednak szybko otrząsnęła się z mgiełki zachwytu. Miała do wykonania zadanie, a czas nie był jej zwolennikiem. Dlatego też ostrożnie zaczęła schodzić. Po czasie znacznie dłuższym, niżby sobie tego życzyła, znalazła się wreszcie z powrotem na dole i podjęła wędrówkę wgłąb Caich'Mhuir. Czuła się znacznie lepiej wiedząc, że magia wyspy prowadzi ją w dobrym kierunku, maszerowała więc nieco raźniej, wytrwale przedzierając się przez dziwne zarośla.

W końcu, kiedy wędrówka zaczęła już porządnie ją męczyć, a myśli wojowniczki nieustannie krążyły wokół pytania „ile jeszcze?”, zorientowała się, że w lesie robi się jakby nieco jaśniej. Spojrzawszy w górę, wypatrzyła prześwit między gęstymi koronami i przekonała się, że tak jest w istocie – niebo w znacznym stopniu już poszarzało, rozjaśniając się powoli w miarę jak noc ustępowała miejsca porankowi.

Ofiary Wiedźmy wracały podobno po jednej nocy i jednym dniu, pomyślała. Jeśli mam dotrzeć z powrotem na plażę przed nocą, muszę już być niedaleko...

Kiedy tylko przyszło jej to do głowy, w gęstych zaroślach jw odległości około strzelenia z łuku przed nią błysnęło oślepiające białe światło.

<<  #22                                                                                                               #24  >>