Cień Amorionu #21

Nie wybaczył jej. Widziała to w jego twarzy po tym, jak skończyła mówić. Wyjaśniła mu prawie wszystko, począwszy od dnia, w którym zabiła Hugona Nauvo, a na ucieczce z lochu Dharna skończywszy. Nie wspomniała tylko o Lokim, ale jakie miało to znaczenie dla jej dowódcy?

Nie starała się wybielić samej siebie. Nie ukrywała, że na ogół zajmuje się mordowaniem na zlecenie, ani że pragnie śmierci Nathaniela. Czy gdyby ponownie miała wybór, postąpiłaby inaczej? Nie potrafiła powiedzieć.

Wspomniała natomiast, że szuka odpowiedzi na pewne pytania. Na te słowa Yvrin zmarszczył lekko brwi w zamyśleniu, ale nie przerwał jej, jakby przyszedł mu do głowy tylko przelotny pomysł, niewarty uwagi. Odnotowała to w pamięci, postanawiając zapytać, jeśli nadarzy się okazja.

Tymczasem skończyła mówić. Dowódca patrzył na nią badawczo, jakby zastanawiał się, czy to wszystko jest prawdą. W końcu skinął powoli głową, dając jej znak, że przyjął jej wyjaśnienia. Odetchnęła z ulgą i otworzyła usta, by coś powiedzieć, ale powstrzymał ją gestem.

- Posłuchaj mnie teraz. Nie złamię obietnicy i nie powiem kapitanowi, kim jesteś. Nie mogę jednak ryzykować, że będziesz przebywać tu dłużej, niż to konieczne. Może i nie masz wobec nas złych zamiarów... - Tu ponownie gestem nakazał jej milczenie. - ...Ale człowiek, który rzekomo cię ściga, raczej nie będzie miał oporów, jeśli nadarzy się okazja, by cię złapać.

Zamarła na moment. Oczywiście miał rację. Do tej pory ta myśl tkwiła gdzieś głęboko w jej podświadomości, od czasu do czasu drażniąc jak cierń wbity w dłoń. Teraz jednak uderzyła ją z całym ciężarem poczucia winy. Wojowniczka pokiwała głową, spuszczając wzrok.

- Oczywiście, sir – powiedziała cicho, bawiąc się trzymanym w palcach pierścieniem.

- Nie musisz mnie tytułować. Nie jestem już twoim dowódcą – uśmiechnął się gorzko Yvrin.

- Dla... Dla reszty załogi nadal jestem Mirą. - Odchrząknęła, by ukryć zmieszanie faktem, że miała zamiar powiedzieć coś zupełnie innego.

- Chyba masz rację – skwitował sucho Yvrin. Potem bez słowa wstał i ruszył w kierunku wyjścia na pokład. Scathach po chwili wahania poszła w jego ślady, po drodze z żalem zakładając srebrny pierścień.

*

Zabawa trwała w najlepsze. Gdzie nie spojrzeć, marynarze wznosili toasty, śmiali się, śpiewali lub grali w karty, często jednocześnie. Mała grupka urządziła nawet zawody w rzucaniu nożami do denka beczki przytwierdzonego do grotmasztu.

Scathach uśmiechnęła się lekko, widząc to wszystko. Zerknęła na Yvrina, spodziewając się podobnej reakcji, on jednak nie patrzył na załogę. Podążyła za jego wzrokiem i zobaczyła kapitana, pochylającego się ze zmartwioną miną nad mapą w towarzystwie nawigatora i pierwszego oficera. Dowódca eskorty natychmiast ruszył ku nim. Wojowniczka próbowała dołączyć do marynarzy, ale zachmurzone spojrzenie długowłosego mężczyzny nie dawało jej spokoju. W końcu ruszyła okrężną drogą i zatrzymała się niepostrzeżenie nieopodal dowództwa, kryjąc się poza kręgiem światła rzucanym przez najbliższą pochodnię.

- … absolutnie pewien, kapitanie? - pytał z niedowierzaniem Yvrin, zerkając w niebo. Zamiast dowódcy odpowiedział mu jednak nawigator.

- Nie ma mowy o pomyłce. Obliczyłem wszystko wielokrotnie razem z moim zastępcą. Kierunek też się zgadza. Przez ostatnie kilka dni cały czas pchało nas na zachód...

Yvrin pokiwał głową.

- Powiadomić załogę, kapitanie? - spytał pierwszy oficer, postawny mężczyzna nie rozstający się z czarną chustą przewiązaną na głowie. Nosił ją nawet podczas oficjalnych spotkań wymagających pełnego umundurowania.

Kapitan pokręcił głową.

- Jeszcze nie. Niech się bawią. I tak nie dopłyniemy tam wcześniej niż rano. Może i jest już za późno, by próbować zmienić kurs, ale fale chyba nie popchną nas szybciej... - W głosie dowódcy wyraźnie pobrzmiewała rezygnacja.

Dziwne zebranie widocznie dobiegało końca, więc Scathach czym prędzej z powrotem wmieszała się między załogantów i usiadła w pobliżu jednej z grupek. Tu i ówdzie rozbrzmiewały okrzyki towarzyszy, proponujących jej „partyjkę” lub „chociaż kubeczek”, ale odmawiała, uśmiechając się sztucznie. W końcu, kiedy dłuższe opieranie się zostałoby uznane za obrazę, przyjęła drewniany kubek i upiła łyk rumu. Palący trunek z trudem przeszedł jej przez ściśnięte niepokojem gardło.

- Mira?

Zamrugała ze zdumienia oczami i obróciła się. Nad nią stał jeden z majtków. Natychmiast rozpoznała tego, który pełnił wachtę na bocianim gnieździe tuż przed złamaniem się bramstengi.

- Jestem Fyers – przedstawił się, spuszczając z zawstydzeniem wzrok. - Chciałem tylko... Podziękować. Gdyby nie ty...

- Nonsens. Wykonywałam rozkaz – powstrzymała dalszy potok wyrazów wdzięczności. Nie czuła się bohaterką, i nie był to przejaw fałszywej skromności.

- Mimo wszystko...

- Nie. Jeśli nie ja, poszedłby ktoś inny. Po prostu miałeś szczęście – stwierdziła sucho, patrząc w ciemne oczy chłopaka. Ten widocznie nie wiedział, jak odeprzeć jej argumenty, choć oczywiście go nie przekonała. Odszedł nieco skonfundowany, kierując się w stronę marynarzy grających w karty.

Scathach westchnęła ciężko. Zachowanie majtka przypomniało jej o paskudnym uczuciu, które ogarniało ją, kiedy słuchała wyrazów wdzięczności od swoich... klientów. Była to oczywiście tylko wąska grupka tych, którzy naprawdę rozpaczliwie pragnęli czyjejś śmierci, ale to właśnie oni najbardziej zapadali jej w pamięć. Na moment wyrwani z okowów strachu, już niedługo mający na nowo powrócić w rozpacz śmierci za życia, dręczeni wyrzutami sumienia gorszymi, niż gdyby własnoręcznie trzymali sztylet. Patrząc wówczas na tych ludzi, doskonale wiedziała, co ich czeka, dlatego zawsze odpowiadała, że nie mają za co być wdzięczni. Tak było w istocie, choć zazwyczaj patrzyli na nią z niedowierzaniem. Ją samą ogarniała wtedy mieszanina pogardy i wyrzutów sumienia, choć nigdy nie okazywała tego, dopóki zleceniodawca nie zniknął jej z oczu.

Otrząsnęła się ze wspomnień. Na Karsertha, ostatnio zrobiła się niemożliwie sentymentalna. Żeby oderwać się od tych myśli, podeszła do marynarzy rzucających nożami i w milczeniu przyglądała się turniejowi, skupiając całą uwagę na obserwowaniu uczestników. Jej oczy drobiazgowo analizowały każdy ich ruch i wychwytywały błędy w postawie, ułożeniu dłoni na rękojeści, zamachach... Przewidywała, kiedy ostrze trafi w środek prowizorycznej tarczy, a kiedy niebezpiecznie zbliży się do krawędzi. Zajęcie odprężyło ją na tyle, że przestała myśleć o Yvrinie, Nathanielu Dharnie, a nawet o dziwacznej rozmowie dowództwa...

*

Poranek przywitał marynarzy nieznośnym w ich rozchwianym stanie dźwiękiem gongu. Scathach zerwała się z koi z mocno bijącym sercem. W pośpiechu wciągnęła buty, zasznurowała koszulę i chwytając leżącą nieopodal kamizelkę wybiegła z kajuty, w biegu dopinając rzemyki ubioru. Pozostali członkowie załogi reagowali podobnie, choć zdarzali się i tacy, który z jękiem rozpaczy nakrywali głowy poduszkami, jakby w nadziei, że ich cierpienia wkrótce ustaną. Gong ani myślał jednak ucichnąć, wręcz przeciwnie – zdawał się rozbrzmiewać coraz głośniej. Natarczywy i wibrujący, wdzierał się do uszu marynarzy, nie pozwalając im na zignorowanie wezwania.

Na pokładzie aż wrzało. Ci, którzy dotarli tam najwcześniej, dobudzali tych, którzy nie fatygowali się w nocy, by dotrzeć na koje. Ożywione rozmowy rozbrzmiewały głośnym szmerem, nie były jednak w stanie zagłuszyć wciąż bijącego gongu. Spod pokładu wyłaniali się kolejni marynarze, na równi zaniepokojeni i niezadowoleni z wczesnej pobudki. Co się stało, że kapitan kazał wszystkich zebrać?, pytały ich zaspane twarze.

Dyskusja trwała w najlepsze, ale Scathach nie brała w niej udziału. Ze ściśniętym żołądkiem obserwowała rozemocjonowaną załogę, szukając w tłumie znajomego kucyka i opalonej twarzy.

Yvrin stał nieopodal schodków na górny pokład. Z pozoru wydawał się spokojny, ale Scathach dostrzegła, że jest blady i wyraźnie zmęczony, jakby w ogóle nie spał. Zaniepokoiło ją to chyba jeszcze bardziej, niż gdyby dowódca emocjonował się na równi z pozostałymi.

Na górny pokład wyszedł powoli kapitan, w towarzystwie pierwszego oficera i nawigatora. Marynarze wkrótce ich spostrzegli i rozmowy stopniowo ucichły, choć dowódca nawet się nie odezwał.

- Panie i panowie – zaczął kapitan, starając się chyba nadać swemu głosowi pewny ton. - Wczoraj, dzięki waszej wytężonej pracy, udało nam się wreszcie uciec sztormowi. - Wokół rozległy się pojedyncze oklaski i okrzyki, ale większość marynarzy słuchała w skupieniu dalej, słusznie podejrzewając, że nie to było sednem przemowy.

- Muszę was jednak o czymś powiadomić – ciągnął mężczyzna, oglądając się na nawigatora. - Podczas nawałnicy statek znacznie zboczył z wyznaczonego kursu. Nie mogliśmy wcześniej temu zapobiec, a w sytuacji zorientowaliśmy się, ku mojemu ubolewaniu, zbyt późno. Wszystko wskazuje na to, że... - urwał nagle, jakby to, co miał powiedzieć, nie chciało mu przejść przez gardło. - Zbliżamy się do wyspy Caich'mhuir – powiedział w końcu.

Jeśli do tej pory wśród załogi rozlegały się jeszcze pojedyncze szepty lub wymieniane półgłosem uwagi, to teraz ucichły jak ucięte nożem. Zapadła cisza tak głucha, że szum fal wydawał się niemal łomotem, i tak ciężka, że zdawała się przygniatać bezradnych marynarzy do pokładu.

Scathach zmarszczyła brwi. Wyspa? Spodziewała się czegoś bardziej... dramatycznego. Zachowanie załogi wydawało jej się mocno przesadzone. Cóż niebezpiecznego mogło być w wyspie leżącej tak daleko od Amorionu? To prawda, na świecie istniały inne cywilizacje, ale były tak oddalone od ich ojczyzny, że niewiele o nich wiedziano. Amoriończycy nie kwapili się do nawiązywania kontaktu, a i ci nieliczni cudzoziemcy, którzy przybywali do kraju, niezbyt byli skłonni do mówienia o swoim pochodzeniu... Niemożliwe więc, by wspomniana przez kapitana wyspa była zaludniona. A nawet jeśli... Wyspę można przecież opłynąć, czyż nie?

Zdezorientowana wszechobecną paniką wojowniczka ponownie poszukała swojego dowódcy. Yvrina, poprawiła się w myślach. Sam dał mi przecież do zrozumienia, że nie uważa się za mojego dowódcę...

Długowłosy marynarz stał w tym samym miejscu, co poprzednio. Uważnie obserwował załogę, a Scathach niemal widziała tłoczące się w jego głowie myśli. Skupienie, z jakim patrzył na ich twarze, lekkie napięcie mięśni świadczące o obawie...

Yvrin szukał przejawów buntu.

Na wszystkich bogów... Co tu się właściwie dzieje?, chciała krzyknąć wojowniczka, ale zacisnęła tylko usta i z niedowierzaniem patrzyła na człowieka, który dotąd nigdy nie okazał przy niej strachu.

Ich spojrzenia spotkały się na moment. W oczach Yvrina Scathach zobaczyła coś dziwnego. Wyglądało jak mieszanina nadziei i poczucia winy, może czegoś jeszcze, czego nie potrafiła zidentyfikować.

- Do wyspy dopłyniemy wieczorem. Wyznaczymy piętnastu ludzi, niezbędnych do podstawowych prac. Reszta... Przygotujcie się. - Z głosu kapitana wyraźnie przebijało zmęczenie. Skinął tylko głową na swojego zastępcę, po czym odwrócił się i zniknął w przybudówce. Pierwszy oficer wystąpił do przodu i natychmiast zaczął wykrzykiwać nazwiska i rozkazy. Scathach nie słuchała go już, nie zważając na gniewne pomruki załogantów przeciskała się już w stronę Yvrina. Musiała się dowiedzieć, co tak wszystkich przerażało w tej całej... Caich'mhuir.

Kiedy jednak wreszcie przedostała się na drugi koniec pokładu, Yvrina już tam nie było. Sfrustrowana, rozejrzała się za nim, ale zdążyła zobaczyć jedynie długi kucyk znikający za drzwiami kapitańskiej kajuty.

- Śmierć... - usłyszała za sobą przerażony szept jednego z marynarzy.

- Nie śmierć – poprawił go inny, nie wydawał się jednak ani trochę spokojniejszy od tamtego. - Obłęd. Szaleństwo.

- Ona zawsze żąda ofiary. Nie pozwoli nam odpłynąć...

- Kto? - zapytała w końcu Scathach z irytacją, odwracając się raptownie do rozmawiających. - Kto nie pozwoli odpłynąć? - powtórzyła, widząc ich skonsternowane miny. Jeden z nich, młodszy, wybałuszył na nią oczy, najwyraźniej nie dowierzając temu, co słyszy. Drugi jednak, starszy, ten który wspomniał o obłędzie, spojrzał na nią zgoła inaczej – poważnie i ze skupieniem. To ten odpowiedział, odzywając się niskim, chrapliwym głosem, wyraźnie odcinającym się od przyciszonych szeptów.

- Morska Wiedźma.

<<  #20                                                                                                                       #22  >>